Paraplyplakatprotest!

For ei veke sidan blei eg kontakta av Tale som spurde om eg og LLH Bgh ville vere med å arrangere ein protestaksjon mot at Nina Karin Monsen skulle bli tildelt Fritt ord-prisen. "Det er eit veldig godt initiativ," sa eg, "men eg trur diverre ikkje eg har kapasitet." Og det hadde eg heller ikkje. Vi avgjorde at UgleZ, som er ei skeiv studentgruppe i Bergen, skulle ta dette på seg, og eg skulle vere ressursperson. Etterkvart som tida gjekk (okei, det kan vel ikkje kallast "tid", la oss heller kalle det timar) fann eg ut at eg måtte omprioritere tida mi for å få plass til dette! For ja, dette er ei sak som har engasjert meg.

Heldigvis gjorde Tale og UgleZ ein god jobb, og oppretta ein hendelse på facebook, der ein etterkvart fekk oppmot 90 som sa dei ville koma. Eg turde ikkje heilt å tru på at det skulle kome så mange, men i følge homobergen.no var det over hundre på plass.

Sunniva frå Raudt heldt ein flott appell, medan eg som vanleg held megafonen. Eg byrjer etterkvart å bli ein erfaren magafonhaldar. Eg fekk óg den udelte gleda av å vere konfransiér og introdusere innslaga. Som var: allsong, appell og allsong i regnet. Og i haglveret. Den fyrste songen var "Til ungdommen". Frå der eg stod høyres det ut som om vi song veldig vakkert, og du skal ikkje sjå bort i frå at eg blei aldri så lite rørt heller (og dei som kjenner meg veit jo at det skal mykje til!). Song nr 2 "We shall overcome", var nok litt meir tricky, men vi kom oss då gjennom den og, sjølv om eg etterkvart sa at vi hoppa til siste vers.

Vi fekk til og med besøk av media, BT/BTv tok pressemeldinga på alvor og møtte opp for å vise at vi og i Nina Karin Monsen sin heimby ville vise vår motstand mot prisutdelinga.

Ein stor takk går til alle som møtte opp, og spesielt til Ida som plutseleg blei fotograf. Takk! Takk og til dei som held plakatar for å vise kven vi var, og kvifor vi var der. Og sjølvsagt takk til Sunniva for appellen! Det var ei flott markering, og det gjer at eg får lyst til å arrangere meir i løpet av året. Og det skal ein ikkje sjå bort i frå at vi kjem til å gjerre.

No ser eg på nyhenda at Nina Karin Monsen kallar sine motstandarar, altså oss, dårlege vinnarar. "Når man blir såret skal man sette seg ned og tenke, da går det kanskje over!" seier ho. Underforstått; "ikkje konfronter meg med mine eigne utsagn, for eg klarar ikkje å forsvare dei!" Det er fint at ho etterpå fortel om kor såra ho har vorte i det siste. Klarar ho verkeleg ikkje å skilje dette at ho, som ein offentleg person diskriminerer ei heil gruppe, medan vi tek til motmæle for å forsvare oss? Kva skjer med 14-åringen som frå før er usikker på om ho verkeleg er skeiv, når ho les det Monsen les? Og kva skjer med born av homofile som les at dei ikkje kan rekne sine mødre eller fedre som ekte familie.